Annar sunnudagur í advent eftir fyrru tekstarøð.

Lukas kap. 21,25-36. 

v25: Og tað skulu verða tekin í sól og mána og stjørnum, og á foldini munnu tjóðflokkar kvíða í ráðloysi, tí at hav og sjógvar bróta,  

v26: meðan menn ørmaktast av ótta og stúran fyri tí, ið koma skal yvir jarðarríkið; tí at skakast skulu himmalsins kreftur.  

v27: Og tá skulu tey síggja menniskjusonin koma í ský við mátti og miklari dýrd.  

v28: Men tá ið hetta fer at henda, tá lítið upp og hevjið upp høvdum tykkara, av tí at loysn tykkara nærkast.»  

v29: Og hann segði teimum eitt líknilsi: «Hyggið at fikutræinum og øllum trøum;  

v30: tá ið tit síggja, at tey fara at spretta, tá skilja tit av tykkum sjálvum, at summarið nú er í nánd.  

v31: Á sama hátt skulu tit eisini vita, tá ið tit síggja hetta henda, at Guðs ríki er í nánd.  

v32: Sanniliga sigi eg tykkum: henda slekt skal als ikki forganga, áðrenn alt samalt er hent.  

v33: Himin og heimur skulu ganga undir, men orð míni skulu als ikki forganga.  

v34: Men verið varnir, at hjørtu tykkara ikki skulu verða tyngd av svirri og drykkjuskapi og sút fyri hesum lívi, so at tann dagurin kemur dáttliga á tykkum sum ein snara;  

v35: tí at koma skal hann á øll tey, sum búgva um allan jarðarkring.  

v36: Vakið tí á hvørji stund og biðið, so at tit kunnu verða førir fyri at komast undan øllum hesum, ið henda skal, og at standast fyri menniskjusoninum!»