Meinhard minnist sum smádrongur, at har lá ein tungur bláur steinur í vindeygakarminum á hvalastøðini í Lopra. Hann spurdi pápan um steinin.

Pápin fortaldi, at einaferð, hann var farin útum, hoyrdi hann súsan í luftini og sá at okkurt datt niður frammanfyri støðina. Hann fór at grava í holinum. ið var komið í jørðina framman fyri støðina. og fann henda tunga bláliga steinin. Steinurin varð reinsaður og settur í vindeygakarmin.

- Og har lá hann alt eg kann minnast, sigur Meinhard. Men fyri nógvum árum síðani bleiv hvalastøðin seld, steinurin bleiv vekk og fór í gloymskuna.

Men nú sóknast Meinhard eftir steininum og spyr, um onkur veit um henda horvna torusteinin.