Tá Margreta drotning 2. vitjar í Føroyum, er vanligt, at hon heldur røður. Til døgurðan, har drotningin er vertur, plagar ein partur av røðuni so at siga altíð at vera á føroyskum.

Og tað er júst har, at Lisbeth Solmunde Michelsen, prestur, kemur inn í myndina. Tí Lisbeth hjálpir drotningini at skriva føroyska partin av røðuni.

- Fyrstu ferð, eg skuldi hjálpa henni við at skriva røðu í 1984, minnist eg, hvussu tað var, tá vit báðar stóðu inni á kontóri hennara. Eingin okkara segði nakað, men so hugsaði eg, at nú var hon í roynd og veru mín næmingur og eg hennara lærari, so eg breyt tøgnina og segði "jeg synes, vi skal tage og sætte os", heldur Lisbeth Solmunde Michelsen skemtiliga fyri.

Aloftast brúkar Lisbeth Solmunde Michelsen nakrar dagar saman við drotningini, tá røðan skal skrivast.
- Vanliga sita vit á eitt nú Amalienborg, Fredensborg slotti ella á Marselisborg slotti. Tað plagar at vera frá klokkan 10 um morgunin, og so halda vit fram til umleið klokkan 16. Drotningin er ein gløgg kvinna, sum hevur nógv áhugamál, so tí eru tær løturnar altíð hugnaligar og áhugaverdar, sigur Lisbeth Solmunde Michelsen.

Tá fólk hoyra drotningina halda røður á føroyskum, eru tað ofta fleiri, sum halda, at drotningin dugir føroyskt. Men so er ikki.

- Drotningin skilir nokkso væl føroyskt, men hon dugir ikki føroyskt, sigur Lisbeth Solmunde Michelsen, sum øll hesi árini hevur lært drotningina rættiliga væl at kenna.

- Eg sigi De við hana, og hon nevnir meg við fornavni og eftirnavni. Men vit eru blivnar so mikið væl, at vit geva hvørji aðrari gávur, skriva brøv og senda jólakort, sigur Lisbeth Solmunde Michelsen.

Í morgunsendingini fortelur Lisbeth Solmunde Michelsen um uppgávuna at skriva føroyskar røður saman við drotningini, sum hon hevur gjørt síðani 1984.