Í sendingini benda vit lýsingarorð. Tað hevur týdning at minnast til, at eitt lýsingarorð bendist líka, sama hvar tað stendur í einum setningi. 

Tað merkir, at tað skal vera samsvar í falli, kyni og tali:

• Eg sá eina raska konu - konan føldi seg raska.
• Eg sá ein fínan mann - maðurin føldi seg fínan.
• Eg sá nøkur røsk børn - børnini kendu seg røsk.
• Vit hoyrdu tær koma, og tær eru vælkomnar - tær føldu seg vælkomnar.
• Vit hoyrdu tey fara, tey vóru ikki vælkomin - tey kendu seg ikki vælkomin.

Pu og nikka ella knikka

Tá tú situr væl og hevur hug at sovna, hendir tað ofta, at høvdið fer til aðra síðuna ella dettur framyvir. Eitur tað at knikka ella nikka, spyr lurtari. 

Vit umrøða eisini orðini at innrita/rita inn og at tora í boðshátti í eintali, sum eitur tor. Hetta seinna serliga, tí at nýggj lýsingarherferð hjá Bláa Krossi hevur slagorðið: tor at seta orð á.

Og ein annar lurtari sigur seg undrast á, at rullurnar, sum verða brúktar til pu á klæðunum verða kallaðar fnug-ruller, og ikki pu-rullur.