- Tíðindi, mentan og ítróttur
Málteigurin
Eg havi altíð sagt við næmingarnar, at fyrsti bókstavur 'a' hevur tvey nøvn: 'æ' og 'a'.
Elin Henriksen heldur tað vera betri at siga, at bókstavurin hevur eitt navn: /ea/, men at hann hevur tríggjar ymsar framburðir: apa, hann, statur.
Hon greiðir frá, at tað er heilt vanligt, at ein bókstavur hevur ymiskan framburð, men navnið á bókstavinum er altíð tað langa ljóðvirðið. e, ó, o, ú.
- Eisini navnið ella heitið á tí fyrsta bókstavinum: /ea/og ikki a, sigur Elin Henriksen, málkøn.
Vestur og suður
Hví eitur tað 'vestur í Vágar', tá man fer úr Havn til Vágar, men tá man skal heimaftur, eitur tað 'suður til Havnar'?
Kósir eita ikki altíð andheiti, tá ið mann fer hin vegin. T.d. fara vit úr Havn inn á Skálafjørðin, men vit fara ikki av Skálafjørðinum út til Havnar, men suður til Havnar, greiðir Elin Henriksen frá.
Skrivað málføri
Hví er tað rætt at skriva je, tikor o.s.fr. men ikki loyvt at skriva noy?
- Vit hava nógv dømi um, at orð við somu stavseting hava ymiskan framburð. T.d. verður bókstavurin ei framborin sum ai, oy ella ey, men vit kunnu ikki hava ymiska stavseting, alt eftir málføri, so tí nýta vit bókstavin ei, men siga samstundis, at hann kann verða framborin sum ai, oy ella ey.
Hinvegin eru orð sum okur og tykur so mikið langt frá orðunum vit og tit, at har mugu vit skriva øðrvísi, staðfestir Elin Henriksen, sum í sendingini eisini greinar orðið, ærudráp.