Hvussu ber tað til, at vit gloyma at brúka góð føroysk orð sum til dømis hinumegin, spyr lurtari, sum hevur sæð skelti við tekstinum.

Nýtið gongubreytina á mótsattu síðu.

- Hugsa á donskum og týða beinleiðis, hóast vit hava frálík orð á føroyskum, sigur Elin Henriksen.

Hví siga vit: "tað ivist eg onga løtu í" og "eg ivist onga løtu í tí?"

Tað er løgið, at tað verður til "tí" í seinna førinum, ella er tað øvugt? Áttu vit at sagt, tí ivist eg onga løtu í?

Og vit umrøða eisini staðarnavnið, Sandagerði.

Sláa til og stuttflutt

"Jóan Símun sló til ímóti tomum turkum" stóð á kvf.fo.

Kann mann siga sló til ímóti?

Nýtt orð er farið at gera um seg. Tað er orðið stuttflutt.

Er hetta eitt gott orð, spyr lurtari.

Bíða og biðja:

Í seinastu sending var ein lurtari, sum spurdi, nær vit skriva j í orðum sum at biðja og at bíða.

Tað er ikki lætt at vita, tí vit hoyra ikki mun, og tað stutta svarið er, at bíða hevur onganíð nakað j. At bíða - hann bíðar - hann bíðaði - teir bíðaðu - hava bíðað.

Og biðja hevur bara j, tá ið tað stendur biðja: at biðja, vit biðja og teir biðja.

Í øllum hinum bendingum er einki j: hann biður - hann bað - teir bóðu - hava biðið. ---

Og so eru tveir spurningar um orðingar.

Lurtarar vilja vita, hvaðani orðingarnar, at geva skarvin yvir og á jødarnar, koma.