Skarð er ein avtoftað bygd í Kunoy, norðalaga á eystursíðuni, við óvanliga stórfingnari náttúru og samstundis ein bygd, ið hevur havt eina tunga lagnu.

Í 1919 fluttu tey seinastu fólkini av Skarði og tað hevur verið øskukalt síðani. Tað var eftir at Skarðsbáturin tollaksmessudag í 1913 gekk burtur við øllum vaksnum monnum í bygdini. Hundrað ár aftaná, í 2013, reistu eftirkomararnir á Skarði ein prýðiligan minnisvarða yvir teir sjólætnu. Hann stendur beint norðanfyri húsatoftirnar, sum framvegis standa uppi og eru eitt sjónligt prógv um syrgiligu lagnuna hjá hesari lítlu bygd. Sjey húski vóru í bygdini tá vanlukkan hendi.

Bygdagøta gongur til Skarðs bæði úr Kunoy, um tað stórbaru og ógvisligu Skarðsgjógv, og eisini eftir bakkanum úr Haraldssundi.

Henda dagin fara Jákup Jacobsen og bróðursonurin Brandur Klettskarð í Kongsstovu, sum eru eftirkomarar av Skarði og búgva í Haraldssundi, eftir bygdagøtuni norður til Skarðs. Ørindini eru fyrst og fremst at hyggja eftir gøtuni, tí í mai koma fólk frá tiltakinum "Closed for maintenance" at gera ábøtur á gøtuna millum Haraldssund og Skarð. Útvarpsverturin slapp við henda túrin og so verður samstundis tosað um lagnuna og lívið í hesari fjarskotnu bygd.

Eydna Skard Hentze og Óluva Klettskarð greiða eisini frá. Pápi Eydnu var smádrongur á Skarði tá vanlukkan hendi og pápihansara fór við Skarðsbátinum. Men hann vildi ongantíð tosað um hendingina. Eydna hevur fingið søguna frá øðrum. Og Óluva vaks upp saman við abbanum, Karl Klettskarð, sum var 10 ár tá stóra vanlukkan hendi. Abbin var allar dagar nógv merktur av hesum og tosaði nógv um lívið og lagnuna á Skarði.