- Tíðindi, mentan og ítróttur
Ikki rætt at brúka ironi í frálæru
<p>Spurningurin: "Havi ein spurning ella evni, sum tað hevði glett meg um tú kundi sagt okkurt um. Vit eiga eitt barn, sum gongur í 4. flokki. Ofta kemur barnið heim úr skúla, frustrerað av at tann eini lærarin, sum barnið sjálvt sigur, ?bara tvætlar? ella sigur ting, sum ?ikki passa?. Tá vit spyrja inn til, skilja vit, at tað lærarin ger, er partvíst at vera ironiskur í samskiftinum við børnini og partvíst at leggja so stóran dent á sjálvur at vera stuttligur, at børnini ofta ikki føla seg tikin í álvara.<br>
Frustratiónin er tvídeild. Í fyrsta lagi skilir barnið ofta ikki ironiina og kemur heim og og spyr okkum, hvat lærarin meinar við og hví hann sigur soleiðis.Í øðrum lagi verður barnið kett av, tá tað verður tvætlað ov nógv í undirvísingini. Barnið hevur stóran áhuga í evninum, sum lærarin undirvísir í og hevur ilt við at skilja, hví lærarin ikki tekur lærugreinina í størri álvara. Vit hava tosa við læraran um hvat okkara barn upplivir. Lærarin verjir sín undirvísingarhátt, og sigur at tað eru vit (og okkara barn) sum seta ov stór krøv til fakligu úrtøkuna úr undirvísingini. Hvat heldur tú? Er tað góður pedagogikkur at nýta ironi og ?spæla komediu?? Eru vit órímilig? Um ikki, hvat kunnu vit so gera meira, enn vit hava gjørt (tosa við læraran)?" Anna Dalsgaard, lærari svarar spurninginum í Góðan Morgun Føroyar</p>
Tak niður
