Við tjøldrunum kemur ljósið, og við ljósinum og sólini fer alt at grógva, spíra, spretta og næla.

Og við gróðrinum kenna nógvir havaeigarar við grønum fingrum helst gelðiskensluna av aftur at sleppa út aftur í urtagarðin at saga, klippa, grava, hugna sær og seta niður, aftaná ein langan og myrkan vetur.
Ein av hesum havaeigarunum er Sigrid Vang, sum saman við manninum, hevur ein stóran og vakran urtagarð á Oyrarbakka.

Sigrid Vang heldur, at tað er ein gleði at seta niður, og síggja plantur, blómur, trø og runnar spíra og grógva. Fleiri plantur hevur Sigrid fingið frá familju, vinum og kenningum, og hugsar hon um tey, tá hon gongur runt í havanum.
Urtagarðurin er eisini eitt frístað hjá Sigrid har ferðin ferð niður, og til ber at njóta einføldu og upprunaliga náttúrunmegina. "Tað er gott at síggja, at tað er ikki alt, ið vit kunnu stýra", heldur hon.

Vit fara eisini ein túr á Gróðurstøðina í Hoydølum, har vit tosa við Raul Dam røktarleiðara um, hvat vit kunnu gera í urtagørðunum hesa ársins tíð.