Onkuntíð eru hendingar, sum eru eitt sindur undrunarsamar og torførar, at fáa eina greiðliga frágreiðing á. 

Beint fyri jól, varð Óli Djurhuus uppringdur av Karstini, svágrinum, sum spurdi Óla, um hann kendi til eina ær, sum stóð og jarmaði uttanfyri seyðahúsið. Karstin, sum vanliga røkar seyðin fyri Óla, kendist ikki við ærina, men sambært spjaldrinum, sum hon hevði um hálsin, átti Óli ærina. 

Óli helt seg beinavegin vita hvørja ær talan var um, og tá ið hann fór í seyðahúsið at hyggja, kendi hann ærin beinanvegin aftur. Talan var júst um ærina, sum Óli hevði illgruna um.

Tað løgna var bara, at ærin hevði verið horvin í næstan tvey ár og ongin hevði borið eygað við hana alla hesa tíð.

Óli Djurhuus

Óli Djurhuus heldur at tað var eitt sindur undarligt við hasi ærini og skrivaði í skemti á Facebook at hann ivaist í um hetta var ein hulduær. 

- Vit hava verið á fjalli fleiri ferðir og ongin hevur sæð hasa ærina, greiðir Óli frá.

Heldur ikki í grannahøgunum, hava røktingarmenn ella fjallmenn borið eygað við ærina. 

- So hetta er eitt sindur undarligt, heldur Óli fyri.

Ærin er væl fyri og stendur í dag í seyðahúsinum hjá Óla á Selatrað.

Sjálvt um tað helst er ein náttúrlig frágreiðing, hvar ærin hevur verið hesi tvey árini, so leiðir søgan tankarnar til gamla fólkatrúgv um hulduseyð. 

Lurta eftir samrøðuni, har Óli Djurhuus greiðir frá hendingini og professarin í fólkalívsfrøði, Jóan Pauli Joensen greiðir frá um huldur og fólkatrúgv. 

Jóan Pauli Joensen

Í gamlari fólkatrúgv búgva menniskju og huldufólk hvør sær, í einum paralellum heimið, men viðhvørt kemur hol á, og tá ber til hjá menniskjum og djórum at koma inn í heimin hjá hvørjum øðrum, greiðir fólkalívsfrøðingurin Jóan Pauli Joensen frá.