Sjálvt í bøn orða vit okkum ymiskt, og tað hoyrist, tá vit lurta eftir morgunlestrinum, tí tað er ógvuliga ymiskt, hvussu ymsu prestarnir orða seg.

Her ræður ikki um at finna rætt ella skeivt, tí hvussu bønin, Faðir vár, verður lisin, er øgiliga persónligt, heldur Elin Henriksen, málkøn.

- Tey flestu hava lært hana sum barn og halda fast við sínar orðingar - hóast orðingarnar eru so mangar. Her ber ikki til at tosa um rætt og skeivt - men heldur at hugleiða um ymiskleikar, sigur hon. 

Tá prestur sigur: lat ella latið okkum biðja heldur enn latum okkum biðja, gevur hann kirkjufólkinum boð um at biðja uttan at taka seg sjálvan við. Hetta kemst av gomlum falli, hortativ, sum ikki er til longur á føroyskum.

Hjalmar P. Petersen, professari í málvísindum greiðir soleiðis frá:

'Setningurin 'Latum okkum biðja' er ikki boðsháttur, tí eg-persónurin er inkluderadur í 'okkum', altso mann kann ikki geva sær sjálvum eini boð.

Hetta er hortativ, eitt fall, sum annars er deytt í málinum. 'Latum okkum biðja' er ein málslig leivd.'

Nøvn og mulkt

Hvussu skal eitt tíðindafólk bera seg at, tá tað skal skriva eitt navn, sum er stavað soleiðis, at tað ikki er í samsvari við stavsetingarreglurnar, spyr lurtari, og vísir á dømi sum Krosstein, ið verður stavað við tveimum s'um heldur enn trimum og eftirnavnið á landsstýriskvinnuni í almannamálum, sum verður stavað -dóttur, hóast dóttir stavast við -ir í hvørfalli.

Í sending herfyri segði eldri maður, at 'hann fekk mulkt'. Fleiri í húskinum ressaðust, tí tey kendu ikki orðið.

Vit umrøða mulkt, og hvat tað merkir.