Lurtari hevur sent okkum tvey dømi um nýtslu av orðinum, eyðmjúkur, sum lurtarin ikki kennist við. 

'Eg eri eyðmjúk og stolt av teimum 105 persónligu atkvøðunum eg fekk í gjár'.

'Vit eru sera errin og eyðmjúk um at kunna boða frá, at Atlantic Airways sum fyrsta føroyska fyritøka og fyrsta norðurlendska flogfelag er vorðið partur av Sólblómuskipanini'.

Er hetta røtt nýtsla, spyr lurtarin. 

Elin Henriksen, málkøn, greiðir frá, at orðið hevur serliga verið nýtt í trúarhøpi. Menniskju eru vanliga eyðmjúk mótvegis Gudi. Vit kundu eisini verið meira eyðmjúk mótvegis náttúruni - havt størri virðing og dugað at sæð, at náttúran er sterkari enn vit.

- Men tað gevur lítla meining, at eitt valevni brúkar orðið 'eyðmjúkt' um seg sjálvt. Tað er alt ov sterkt orð, og í seinna døminum gevur tað als onga meining at nýta orðið eyðmjúk - og so enntá saman við orðinum errin. Tað ber als ikki til. Eingin kann vera eyðmjúkur og errin í senn, orðini eru andnevni (antonym), tey merkja tað øvuta av hvørjum øðrum, sigur Elin Henriksen. 

Blaka og kasta og núliðin tíð

Lurtari vil vita, hvør munurin er á orðunum, blaka og kasta? Og hvussu so við orðinum, tveita?

Og ein annar spyr, hvat munurin er, tá ið tosað verður um eina hending, 'ið er farin fram' ella eina hending, 'ið fer fram'?

Her er talan um núlidna og tálidna tíð, er stutta og greiða svarið frá Elini Henriksen. 

Fyrisetingar, sum taka hvørjumfall

Hesi bæði seinastu orðini er ofta ivi um. Og svarið er, at tey taka altíð hvørjumfall, sigur Elin Henriksen.