Hugtakandi finskir tónar frá Emmu Salokoski

Við einum miðlaarbeiði fylgja nógvar ymiskar og spennandi uppgávur. Ein uppgáva kann vera at fara til ein barnafestival og spyrja 20 børn, hvat hoppiland var best, meðan ein onnur snýr seg um at biðja nakrar fullar festivalgestir kappast um at syngja Dynamitsangir. Í gjárskvøldi fekk eg í boði at fara til eina singer-songwriter konsert, sum skuldi vera í Norðurlandahúsinum, og ógvuliga spent fór eg niðan og helt, at tað snúði seg um ungar, føroyskar tónleikarar, ið vildu bróta ígjøgnum. 

Ein tummilfingraregla, tá ið mann arbeiðir í miðlunum, er, at mann eigur altíð at gera eitt sindur heimaarbeiði, so at mann veit, hvat tað heila snýr seg um. Tá ið eg fái handað mítt atgongumerki, stendur Emma Salokoski á tí, og einki stendur um nakra føroyska singer-songwriter konsert. Sum við so nógvum øðrum finskum, so hevði eg ikki ánilsi yvir, hvør hon var, men sum við so nógvum øðrum finskum var eg seld aftaná fyrsta tónan.

Ráhugni, sveimandi tónleikur og deiligar rytmur lýsa nokkso væl konsertina í gjárskvøldi hjá finsku singer-songwriter stjørnini, Emmu Salokoski. Konsertin byrjaði við onkrum, ið minti um suðurameriskan gøtutónleik, ið gav tær hug at fara upp at dansa. Tónarnir gjørdist so við og við meira sorgblídnir, men samstundis hugkveikjandi, og við einum braki endaði tann dárandi Emma Salokoski frálíku konsertina í hugnaligu karmunum í Norðurlandahúsið.