Vinus og Vimús tosa um at siga øvut. At Vinus er stórur í lítlu músaholuni, og Vimús er lítil í stóra kamarinum. Men tað ber væl til at vera vinir kortini. Onkuntíð so dregur magnetin, og tá Vinus vendir henni, so kann magnetin loypa uppfrá. Og Vinus fiskar pappírsklemmurnar við magnetini, og togar í pappírsklemmuketuna. Og magnetin dregur tokið.

Bókin datt. Og tað er ein góð bók. Tað er søgan um Wilbert, sum dugir nokk so væl at krógva seg.

Vinurin mundi gingið framvið, men so rópti Vinus á hann. Vinurin dugir væl at klúgva inn gjøgnum vindeygað, men heldur ikki hesa ferð hevur hann nakað ljóðføri við. Men tað bilar einki, hann lænir okkurt frá Vinusi. Og sangurin er um eitt tok, sum fer avstað.

Fittu smáteknifilmarnir eru sjálvandi við. Og so er at tekna alt, sum hevur verið. Tað er nokk so nógv.

At enda er bert eftir at siga: Góðan morgun dag gott kvøld góða nátt – og farvæl!

At brúka at fiska pappírsklemmur:
Eina kaskett við longum skugga. Lítla klemmu. Pípureinsara. Magnet. Klistriband. Pappírsklemmur.