Ljóðlíking og ljóðfrálíking eru fyribrigdi, sum eru púra vanlig í málum. Ikki bert í føroyskum.

Tá tvey ljóð, sum frammanundan eru lík (t.d. í tí, at tey eru varraljóð), kunnu, tá ið tey standa hvørt hjá øðrum, gerast uppaftur meira lík. Ofta so lík, at tey renna saman til eitt ljóð, sum til dømis í orðinum, botnfiskur, sum verður til bonnfiskur.

Onnur líknandi dømi kunnu vera:
emmerkja/eyðmerkja, brefflís/breyðflís, jammaldur/javnaldur og obboðið/ov boðið.

Hinvegin hava vit eisini ljóðfrálíking, sum hendir til dømis, tá vit hava ll > dl. Dømi um hetta kann vera orðið, allar, sum verður úttalað adlar.

Onnur dømi um ljóðfrálíking eru:
l > r\t\t         Vilhjálmur \t Viljormur
\t\t                Helludalur - Helludalstindur - Heldarstindur
nn > dn\t\t    oynna \t\t oydna

Á summum málførum í Suðuroy verður nn til dn aftan á tvíljóð: ánna > ádna

Tamur, spakur og neyst og 'nest'

Vit tosa eisini um munin á orðunum, tamur og spakur, og lurtari spyr, um orðið, neyst, kemur frá enska orðinum, 'nest'.

- Nei, hesi orðini hava hvør sín uppruna, sigur Elin Henriksen, málkøn, sum greiðir frá, hvaðani hesi bæði orðini stava.