Hvørkikynsorð og ð-endingar eru til viðgerðar í hesi sendingini.

Fyrst av øllum: ð sum ending kann bara vera í orðum, sum eru hvørkikyn. Er talan um kallkyn og kvennkyn, so er ð aftast bara tá ið tað er partur av orðinum/stovninum, ikki sum ending.

Ein stivli ella ein hosa kann aldrin fáa ð skoytt upp í seg.

- Hvørkikynsorðini eru torførari, greiðir Elin Henriksen, málkøn, frá.

Eitt hús, tað húsið. Her hoyra vit mun.

Men so eru tað hvørkikynsorðini, sum enda við i ella a:

Eitt kvæði, hitt kvæðið; eitt eyga, hitt eygað - tað seinna er bundið og endar við ð, men vit hoyra tað ikki.

Tá er tað, vit hava lært at seta eitt kallkynsorð inn í staðin, ofta 'bátur' - endar hann við n, so endar hvørkikynsorðið við ð:

• Her er nógv virksemi - her er nógvur bátur - einki ð.
• Virksemið veksur skjótt - báturin veksur skjótt - her er ð.

Men ofta kunnu vit ivast hóast hesa tummilsreglu. Hetta er alt mítt virksemi - hetta er alt mín bátur. Her kunnu vit ikki siga 'hetta er alt mín báturin', og so hevur virksemi ikki ð.

Síður, síð, sítt

Er tað ikki bara galdandi um tað, sum veksur úr erva, tað er niðureftir. Til dømis hár er sítt.

Men so er tað, eg spyrji sum eitt býtt: kann gras vera sítt? Tað veksur jú uppeftir.

Poul E. Petersen/s

Lurtari spyr, um ikki heiðursskjal Poul E. Petersen hjá Ítróttasambandi Føroya eigur at eita Petersens. Vit umrøða hvørsfals-s'ið í hesum sambandi.

Ítróttasamband Føroya hevur spurt seg fyri hjá Málráðnum, um tað skuldi eita Petersen ella Petersens, og haðani fingu tey at vita, at Petersen er í lagi, tí sen-eftirnøvn verða ikki bend, men einans faðirs- og móðurnøvn.